Reis door Bosnië en Herzegovina

Bosnië en Herzegovina stond eigenlijk helemaal niet op de reisplanning. Maar toen we er toch vlak bij waren (Dubrovnik), waarom niet? Ik ken het land uit m'n jeugd door de fletse en donkere beelden op tv. Oorlog. Bij Bosnië dacht ik zelfs nu, jaren later, niet meteen aan vakantie. Heel naïef bleek achteraf. Het was een fantastische verrassing.

De uitspraak 'het land heeft mijn hart gestolen' is voor mij absoluut van toepassing. En daar is best wel wat voor nodig. Ik wil zeker weten nog eens terug. De natuur is veelzijdig en ruig. De mensen die we zijn tegengekomen ontzettend gezellig en behulpzaam. De keuken is heerlijk. Ik had geen idee wat me te wachten zou staan. Maar niet dit.

Kravice Watervallen
Vanuit Dubrovnik staken we de grens over en reden naar de Kravice watervallen. Een prachtig plekje waar je zomers lekker kunt picknicken en zwemmen in het heldere water. Met natuurlijk een prachtig uitzicht op de indrukwekkende watervallen. We hadden ontdekt dat er ook een campground was. Het bleek het grasveld naast de waterval te zijn. In de zomer kan het daar vol staan, nu waren we alleen. We mochten er gratis een nachtje staan. Er waren nog toiletten ook. We genoten van een drankje op ons picknickkleedje en bleken een attractie op zich voor passerende toeristen. De Landrover is een paar keer op de foto gezet. Waaronder door een Vietnamees met z'n duimen omhoog.

Mostar
De volgende ochtend wilden we de beroemde brug van Mostar graag spotten. Hij was inderdaad prachtig. Wel volgepakt met toeristen (zelfs in het voorseizoen) en toeristenwinkeltjes. Heel surrealistisch, want twee straten verderop zijn de oorlogswonden nog goed zichtbaar. Kapotte gebouwen en kogelgaten. De sniper tower maakt nogal veel indruk. Wat dat ook deed was het besef dat er een generatie lijkt te missen in het straatbeeld.

Sarajevo
Naar Sarejevo rijden was een beetje een noodgreep. Na Mostar was het te laat om nog de grens over te steken naar Montenegro en een camping te zoeken. En nu we toch in de buurt waren besloten we er naar maar naar toe te rijden. Wederom een stad die we alleen van het nieuws uit onze jeugd kenden. We sliepen op een kleine camping op een heuvel vlak buiten de stad. Het uitzicht was fantastisch. De stad is grotendeels herbouwd. Toch zie je ook hier nog duidelijk de oorlog. 's Avonds liepen we naar het centrum om een hapje te eten. We waren voorbereid op de chaos van een stad. Die chaos viel alles mee. Door de straten struinen was enorm fijn. En indrukwekkend. Hier lijken nu verschillende culturen en religies moeiteloos samen te leven. Jammer dat dat niet altijd zo geweest is. We zijn een niet al te toeristisch ogend restaurantje ingedoken. De kaart was voor ons onleesbaar dus we hebben ons laten adviseren door de serveerster. Bij binnenkomst was ze nogal stug. Tegen de tijd dat het toetje op tafel kwam lachend. Het eten was fantastisch. De huisgemaakte Raki smaakte te goed. We namen een taxi terug naar de camping. Achterin de taxi zittend, starend naar de vreemde stad die voorbij kwam besloot ik Bosnië veel meer kans te geven en hoger in te schatten dan ik blijkbaar deed. De volgende dag bezochten we het Tunnel Museum, dronken koffie, aten baklava en daarna was het wederom te laat om het land te kunnen verlaten.We googelden een camping. We kwamen terecht in Foca.

Sutjeska National Park
Op de camping werden we met open armen ontvangen door de zoon van de eigenaar. We hadden mazzel. Ze hadden die ochtend voor het eerst dit seizoen de hekken open gedaan voor gasten. We vonden een prachtig plekje langs de rivier om ons kampje op te bouwen. Het sanitair was het schoonste en fijnste tot we in een maand tegen waren gekomen. De zoon (sorry ik ben je naam kwijt) attendeerde ons op Sutjeska National Park. Een groot natuurgebied met watervallen, de hoogste berg van het land (Maglic) en een van de laatste oerbossen van Europa. Uiteraard besloten we dat met eigen ogen te gaan bekijken. De volgende dag trokken we de bergen van het park in. Toen we niet verder konden door een dik pak sneeuw klapten we onze tent uit op een campsite. Het uitzicht was niet te doen zo indrukwekkend, de sterrenhemel 's nachts al helemaal niet. De volgende ochtend reden we zo ver we konden tot we weer tegengehouden werden door de sneeuw. Daar parkeerden we onze auto en gingen te voet verder. Er liep een wandelroute naar 'Trnovacko Jezero'. Een meer wat we volgens de eerder genoemde jongen van de camping moesten zien. We liepen 3 uur lang door winter en lente. Langs de meest fantastische en adembenemend mooie uitzichten. Uiteindelijk bereikten we het meer. Deze ligt net over de grens in Montenegro. Het was de lange wandeling meer dan waard. Het meer stak prachtig af tegen de omliggende bergen. We hebben even pootje gebaad, geluncht en ons paspoort laten registreren door een man die toezicht houdt en raki brouwt. Daarna zijn we begonnen aan de terugweg, nog net zo indrukwekkend. Terug bij de auto was het wederom weer eens te laat om het land te verlaten. Waar we overigens ook geen zin in hadden. We besloten terug te rijden naar de camping in Foca en werden dit keer als oude vrienden ontvangen. De volgende dag was het wel echt tijd om door te gaan rijden naar Montenegro.